Á morgun á að skíra uppáhalds skáfrænda minn, son Arnars og Marínar...ég er náttúrulega búin að vera svo upptekinn af sjálfum mér og eigin óléttu að ég hef nánast ekkert fylgst með ævintýrinu þeirra en þau eignuðust lítin prins 5. júlí síðastliðinn. Furðulegt hvað mannsskepnan getur verið sjálflæg, maður hreinlega sér ekki lengra en tærnar ná...í mínu tilfelli ná þær reyndar frekar langt en engu að síður.....

Maður er sífellt að átta sig betur og betur á þvi hversu mikilvægt það er að rækta vini sína...manni hættir svolítið til að segja sem svo..."ég rækta garðinn á morgunn", það á líka við um svo margt fleira...lykillinn að lífshamingjunni felst í því að forgangsraða....og oftar en ekki fellur maður í þá gryfju að forgangsraða eftir því hvaða reikninga á að greiða eða hvaða verkefnum á að skila...það er svo vitlaus aðferðafræði að það hálfa myndi duga...ég fékk einmitt sent keðjubréf í dag sem fjallar um einmitt þetta...

GRÍPTU TÆKIFÆRIÐ

Vinur minn opnaði undirfataskúffu konu sinnar og tók upp gjafapakka vafinn inní silkipappír:

"Þetta er enginn venjulegur pakki."
Hann opnaði pakkann og starði á bæði pappírinn og undirfötin sem í honum voru.

"Ég gaf henni þetta þegar við fórum til New York í fyrsta sinn fyrir 8 eða 9 árum síðan. Hún hefur aldrei farið í þetta. Var að spara það fram að sérstakri stund.
Eða . . . ég held hún hafi verið að spara það." Hann færði sig nær rúminu og setti pakkanum hjá hinum fötunum sem hann ætlaði að taka með á jarðarfararstofuna, konan hans var nýlátin. Hann sneri sér að mér og sagði:

"Það á aldrei að geyma eitthvað til þess að nota það á sérstakri stund. Hver dagur er sérstök stund."
Ég held enn að þessi orð hafi breytt lífi mínu.
Núna les ég meira og þríf minna.
Ég sit í garðinum án þess að hafa áhyggjur af neinu.
Ég eyði meiri tíma með fjölskyldunni og minni tíma í vinnunni.
Ég skildi það þarna að lífið á að vera uppspretta reynslu sem maður á að njóta en ekki aðeins að þrauka í gegnum. Ég geymi ekki ekki neitt lengur, ég nota kristalsglös á hverjum degi. Ég fer í nýju fötunum mínum í búðina, ef mig langar til þess.
Ég geymi ekki uppáhalds ilmvatnið mitt fyrir sérstök tækifæri. Ég nota það hvenær sem mig langar til. Orðin "einhverntíman" og "einhvern daginn" eru að hverfa burt úr orðaforða mínum. Ef það er þess virði að sjá, hlusta eða gera, þá vil ég sjá hlusta og gera það núna. Ég veit ekki hvað eiginkona vinar míns hefði gert ef hún hefði vitað að hún yrði ekki með okkur morguninn eftir, það getur enginn vitað. Ég held að hún hefði hóað í fjölskyldu sína og nánustu vini.
Hún gæti jafnvel hafað kallað á gamla vini til að koma sátt á fornar deilur. Ég vil líka gjarnan trúa því að hún hefði farið út að borða á kínverskan veitingastað, sem var hennar uppáhald. Það eru þessir litlu hlutir sem ég myndi sjá eftir að hafa ekki gert, ef ég vissi að minn tími væri kominn.
Ég myndi sjá eftir því að hafa ekki gert þetta vegna þess að ég mun aldrei framar sjá vini mína, og bréf . . . bréf sem ég ætlaði alltaf að skrifa. . . "einhverntíman."
Ég myndi sjá eftir því og vera sorgmædd vegna þess ég sagði hvorki systkinum mínum né börnum nógu oft hversu mjög mér þætti vænt um þau.
Núna reyni ég hvorki að fresta, tefja eða geyma nokkuð sem gæti fært gleði og hlátur inní líf okkar.
Og á hverjum morgni segi ég við sjálfa mig þetta er minn sérstaki dagur.
Hver dagur, hver stund, hver mínúta er sérstök.

Að lokum spyr ég

"What is wrong with now"

Ef maður gæti alltaf haft þetta í huga og bægt frá áhyggjum, kvíða og öðrum neikvæðum tilfinningum þegar maður stendur frammi fyrir valkostum þá verður lífið ánægjulegra....

þess vegna ætla ég að hætta að hafa áhyggjur af að sparistellið verði ónýtt áður en ég drepst og fara að nota það á hverjum einasta degi.......maður getur nú alveg sagt sér það sjálfur að ef maður kaupir disk sem kostar 2000 kr þá er eðlilegt að nota hann...að nota hann ekki er sambærilegt við að kaupa 5 miljóna króna jeppa og láta hann standa inni í skúr....